A árbore incandescente
Camiñamos ao solleiro polo grixo rumoroso,
arrecendemos as mañás de vento salobre e lavandas,
tocamos os vermellos afervoados do serán,
ecoamos como cisternas baleiras
que se van enchendo coa auga de chuvias ancestrais.
Esculcamos, descubrimos escaleiras
dereitiñas, de caracol, subimos por elas; en cada
chanzo perdiámonos noutro tempo,
cara ao rexurdir.
Chegamos ao bico
do campanario: pendurados das cordas,
tocamos a destempo. Liscamos os mouchos
e outras aves.
Atravesamos as noites
cheas de espazo, abertas, miramos abismos,
profundidades transparentes.
Penetramos en covas de cristal de roca.
Enrodélase un lume áxil
como unha serpe polo corpo e fai
de ti e de min unha soa árbore incandescente,
impropia da terra.
