Pàgina 5 de 7
Elexía de Vallvidrera (IV)
Agora podo dicir: estou na fonte e bebo,
e bebo deica morrer
de sede de querer máis sen saber de qué,
que é así como non se acaba
de morrer: vivindo sempre
na necesidade de algo.
Sen
necesidade, ¿que sería de nós?,
estes que gozamos do privilexio
da santa tolemia de ser cántiga,
vento desatado, incendio
que se destrúe a si mesmo, mentres salvas
fican as cousas que tocou e máis puras.
¡Ouh, iluminados! O noso
labor humilde: abrir ben as orellas
ao primixenio canto
e deixarse ir.
