Polo camiño dos meses (fragmento)
Entre ser poeta ou simplemente vivir, queda una fermosa posibilidade, vivir poeticamente. Iso é ó que eu procuro desde que decidín non fixar residencia en ningures e vivir como un camiñante. Teño un amigo, o poeta, por se, canso do exceso de soidade e de silencio, preciso un día refacer o interrompido mais nunca esquecido diálogo e reparar as forzas nun nobre corazón.
Volvo marchar e recorro de novo os carreiros que levan ás miñas fragas. ¡Benditas aciñeiras!, ¡carballeiras queridas!, labirinto puro onde se fiaban os meus soños! Xullo, agosto, deuses leñadores zoupan, aínda hoxe, coma sempre, nas altas árbores immortais, e eu escoito e marabíllome sempre da pureza do bater das machadas invisibles. Entre un bater e outro non sinto máis que o crepitar indómito do silencio mentres camiño debaixo das ponlas de lume verde. ¿Saberei atopar aínda as reviravoltas que no fondo inextricable levan ao cristal? Polo raizame que baixa desde o rompente deica a boca da poza, o verán escorrega a modiño. Lianas, selva de gozo, ¡quietudes miñas!
